Vakantie avontuur

O wacht even … ik vergeet te vertellen dat we nog 4 kleine kinderen op de achterbank hebben zitten, waarvan de jongste wagenziek werd na een uur door de prachtige natuur van de Dordogne geslingerd te hebben. Deze arme schat van 5 jaar had er alles uit gegooid over zijn dekbed en de achterkant van de autostoel van zijn vader. Dat we daarom moesten stoppen en ik er toen achter kwam dat onze vouwwagen geen verlichting meer had omdat we de verloopstekker verloren waren onderweg.

Dat alles terwijl we voor het eerst de nacht door wilde rijden vanuit ons vakantie adres. Om ‘s morgens weer lekker thuis te komen in ons eigen huis en onze dieren en het aardig donker werd.

Dat feest ging niet door. Het zou ook eens normaal verlopen in ons gezin….. Maar geen nood. Wij zijn voor het avontuur gemaakt. Wij met onze Brabantse nuchterheid laten ons niet gek maken.

Dus auto met onze geliefde vouwwagen op de stoep in dit idyllische dorpje, alarmlichten van de auto aan. Terwijl ik mijn zoontje en zijn omgeving probeer te redden met natte zijdezachte doekjes van dat merk met die heerlijke blonde puppy erop, belt mijn man met de Nederlandse hulpdiensten die ons zouden gaan redden. Jup… zouden gaan redden.

Helaas kunnen ze op dit tijdstip niets voor ons doen. Morgenochtend belt een contactpersoon die connecties heeft in Frankrijk waar we zo’n verloopstekker kunnen halen…..

Uhhh meneer…. We spreken toch met de hulpdienst.

Ja meneer, dat klopt. Maar u staat niet op de snelweg en de winkels zijn dicht. We adviseren u een slaapplaats te zoeken voor de nacht en we vinden het heel vervelend dat u met uw 4 kinderen daar met een onverlichte aanhanger midden in een donker Frans dorpje staat, waar iedereen net de luiken dicht heeft gedaan. Tot morgen…

Zo zei de hulpdienst meneer het natuurlijk niet letterlijk, maar voor mij was dat de boodschap van dit gesprek.

Oké, even denken. Na wat andere hulpdiensten te hebben geprobeerd, waarbij je of 24 uur lid moet zijn of al letsel moet hebben, gingen we op zoek naar een slaapplek.

Google is je beste vriend. Maar kan niet alles regelen.

We parkeerde onze combinatie in een donker doodlopend straatje wat we via google hadden gevonden, waar toevallig op het dakterras een feestje aan de gang was. Even het plaatje schetsen: Lachende jolige Franse mannen en vrouwen, zacht muziekje op de achtergrond, houten lage beschutting, waar pluimen rook met de geur van gerookte vis of vlees ontsnapte.

We stonden daar in een donker steegje met voor de zekerheid toch maar de alarmlichten aan. Dat trok natuurlijk de aandacht. Terwijl wij plan de campagne (helaas geen champagne deze keer) aan het maken waren, keken één voor één de Franse feestvierders even over de beschutting en babbelde even tegen elkaar. Het huis zag er een beetje uitgeleefd uit. Maar of het ook echt een akelige plek was, of dat het situatie ‘”Franse slag” betrof dat was me toen niet helemaal duidelijk.

Waar gaat dit heen hè. Wordt het een thriller of een humoristisch verhaal. Dat wist ik toen ook even niet.

In de auto belde we wat rond voor een hotel. Mijn man… nuchter als hij is, (zo lang het goed gaat) had dit vroeger in zijn jeugd ooit eerder meegemaakt tijdens een vakantie. Dus no worries. Ondertussen zat een van ons kwartetje te huilen, omdat ze ook wel aanvoelde dat het niet helemaal zo gepland was. Ze was bang noooooit meer thuis te komen. Onze jongste dochter (nogal nuchter typje) was in alle vertrouwen dat we het op zouden oplossen als een blok in slaap gevallen. De jongens die anders, zoals zoveel jongens op de achterbank liggen te klieren, zaten nu doodstil in afwachting van ons reddend besluit. Oké, deze situatie voelde wel als een behoorlijke extra rugzak van verantwoordelijkheid.

Zaterdagavond 22.00 uur spreken de Franse echt alleen maar Frans aan de telefoon en zijn ze wat minder behulpzaam. En na de drie jaar Frans op de middelbare school, spreken wij ook echt maar een petit peu frans. Dus we vingen bot. Iets of wat geïrriteerd door de situatie besloot mijn man de mensen aan te spreken op het dakterras met rooksmaak.

Na wat horten en stoten in het Frans, toch overgaan op Engels, kwam er uiteindelijk een Franse man aan het balkon die (bleek later) een aantal jaren in België te hebben gewerkt en wat gebrekkig Nederlands te spreken.

Hij was te gast op het feestje en kwam samen met de eigenaar naar beneden om de situatie nader te bekijken.

Het waren hele vriendelijke en nette heren (geen woord van mij meer over dat Franse niet willen helpen). Hij verontschuldigde zich voor zijn gebrekkig Nederlands. Het was voor ons op dat moment een geschenk uit……. waar je dan ook in geloofd. Ik kon de man wel zoenen, maar gezien de geldende coronaregels, dat het misschien toch ook wat ongepast zou zijn, toch besloten deze uiting van emotie even te parkeren. Bovendien zou mijn man er ook niet vrolijker van worden.

Deze twee heren zagen de ernst van de situatie en besloten ons te helpen. We mochten de vouwwagen daar laten staan en ze belde alle hotels en B&B’s in de omgeving of er nog plek was. Het maakte ons al niet meer uit wat het koste, als we maar met ons gezin veilig de nacht door zouden komen.

Het liep allemaal toch wat anders dan in de jeugd van mijn man. Wat hem ook enorm frustreerde natuurlijk. Er was geen enkele “herberg” die een plekje voor ons had. Alles was vol. Alleen zo’n hotel waarbij je met creditcard een kamer kunt huren, no strings attached. In mijn beleving zijn deze hotels niet geschikt voor een gezin en hebben ze bezoekers waar ik onze kids niet aan bloot wil stellen.

Wat nu….

We besloten… ja nu komt het….. in de auto te slapen. Het was laat. Er waren geen andere opties meer.

De heren lieten ons 2 veilige kleine idyllische parkeerplaatsjes zien in dit idyllische dorpje. We kozen er één en zelfs in het donker was het er prachtig. Onder mooie bomen, met een weids uitzicht op een dal met een ander idyllisch verlicht dorpje. Het leek wel de Efetling. Even twijfelde we nog om de vouwwagen uit te klappen, maar 2 van de 4 kids waren al ingedommeld en er was regen voorspeld. We waren juist zo blij dat we droog en schoon hadden ingepakt.

Zo ging het dus gebeuren. Morgen op zoek naar zo’n verloopstekker en terug naar huis.

Normaal zou ik toch wat angstig zijn om zo op een parkeerplaats, maar de heren verzekerde ons dat dit dorpje echt lieflijk, betrouwbaar en rustig was. Op een of andere manier hadden we beiden ook dat vertrouwen en hebben we ze enorm bedankt voor alle moeite.

In de auto slapen is natuurlijk niet het meest comfortabele wat je kan bedenken. Zelfs met fijne comfortabele sportstoelen die van alle gemakken zijn voorzien, hebben ze duidelijk een ander doel dan liggend slapen. Toch vielen zowel de kinderen als wij in slaap. Welliswaar na de klok van 23.00 uur, want we stonden onder de kerkklok, dat was duidelijk en die liet ons dat nog even duidelijk weten. Ook in de ochtend werden we ons zeer bewust dat het 7 bim bam uur was.

Ieder van ons ontkreukelde en ontvouwde zich weer tot een waar mens. We moesten er toch ook wel weer om lachen tijdens het eten van  een net zo verkreukeld chocoladecroissantje, omdat ik daar met mijn benen op gelegen had. We genoten nog even van het heerlijke uitzicht. Nu waren we toch nog even in Frankrijk. Leven in het nu is toch wat je op zo’n momenten zorgt voor een geluksgevoel.

Maar….. we zijn op dat moment nog niet thuis en de situatie is nog steeds hetzelfde als de dag ervoor, alleen zijn we een dag verder.

Zondag wel te verstaan. Voel je hem aankomen?

De hulpdienst die ons zou laten weten was natuurlijk nog niet wakker en de heren van de avond ervoor gaven ons een tip om naar een dorpje te rijden waar en een groter tankstation en een grote supermarkt met ook technische spullen was. Met onze fingers crossed toch maar op weg. Bij het tankstation hadden we geen succes en ook bij de supermarkt niet. De hulpdienst liet ons weten dat ze echt hun best deden, maar dat de kans klein was op zondag iets te vinden waar we een verloopstekker zouden kunnen kopen. Misschien een grote supermarkt? Dat hadden we natuurlijk zelf al geprobeerd. Nee, verder konden ze niets voor ons doen. Mijn man ontplofte bijna. Sorry mevrouw aan de andere kant van de lijn. We hadden wat anders verwacht van een hulpdienst.

Daar sta je dan opnieuw, in Frankrijk, met 4 kleine kinderen op de achterbank, geen plek om naar toe te gaan en geen verlichting op de vouwwagen.

We bekeken onze ideale vouwwagen-auto combinatie toch nog maar eens goed. De remlichten en knipperlichten van de auto waren wel te zien vanaf de achterkant, ondanks dat de vouwwagen erachter hing.

Mijn man en ik keken elkaar aan. In sommige gevallen moet je ook wel eens wat doen wat niet mag. Een weloverwogen, ingecalculeerd risico nemen en kijken hoe het uitpakt. Lekker buiten de lijnen kleuren en doen wat je eigen ouders ook zouden hebben gedaan. Al zullen ze dat nu vast ontkennen. Ja, echt….. hoe vaak we in deze situatie gedacht hebben, hoe zouden onze ouders dit nu oplossen. Onvoorstelbaar hoe belangrijk dat voorbeeld dus eigenlijk is, waar je dan op terug valt.

Maar goed. We vertrokken uiteindelijk om 8.30 in het mooie Frankrijk naar huis, met toch wel een combinatie van gezonde spanning, recalcitrantie, avonturiers mentaliteit en haast. Want we moesten nu natuurlijk wel vanuit de Dordogne voor het donker weer thuiszijn,  in het mooie Brabant.

De kinderen gedroegen zich echt voorbeeldig achterin de auto. Echt niets van te zeggen. Terwijl wij gedurende de rit wel voelde dat we toch echt al 20 uur in onze auto bivakkeerde, vroegen de kinderen of ze de zuurstok van oma op mochten eten, of ze nog wat mochten drinken (niet teveel drinken, anders moet je teveel plassen en moeten we teveel stoppen en dan zijn we niet voor het donker thuis), of de één met de ander Pokémonplaatjes wilde ruilen, of ze op de tablet een filmpje mochten kijken, dat de reistabletten niet eens zo vies waren als die van de vorige keer en werd er hier en daar een denkbeeldige prinses opgegeten door een monster.

Eigenlijk waren we ontzettend trots op ons kwartet en eigenlijk ook wel op ons zelf.

Dat we een tent op konden zetten zonder ruzie of gekibbel, dat is nooit een issue geweest, maar dit avontuur was wel even next level.

We hebben dus de hele weg naar huis best wel plezier gehad en de humor van de situatie kunnen inzien.  Dat heeft ons echt geholpen. Conclusie. We zijn een geweldig flexibel gezin waar we heel trots op zijn. Neem altijd een extra verloopstekker mee. Franse mensen zijn zeker niet allemaal zo stug en soms dus heel hulpvaardig tegen Nederlanders. Uiteindelijk komt alles goed.